Општо е познато дека мозокот, односно мозочните клетки – складираат спомени. Но, тим научници од од New York Универзитетот откри дека клетките од другите делови на телото исто така вршат мемориска функција. Со тоа се отвораат нови патишта за разбирање на функционирањето на меморијата и се создава потенцијал за подобрување на учењето и на лекувањето на одредени состојби и проблеми поврзани со меморијата.
Иако учењето и меморијата генерално се поврзани само со мозокот и мозочните клетки, нашата студија покажува дека и другите клетки во телото можат да учат и да формираат сеќавања“, објаснува Nikolay V. KukushkinНиколај од New York Универзитетот, главен автор на студијата објавена во списанието Nature Communications.
Истражувачите настојуваа подобро да разберат помагаат ли не- мозочните клетки при процеот на помнењето, преку позајмување од утврденото невролошко својство – ефектот на масовната оддалеченост – .што покажува дека имаме тенденција подобро да ги задржуваме информациите кога се проучуваат во распоредени интервали, наместо во една, интензивна сесија – подобро позната како собирање за тест.
Во истражувањето, научниците го реплицираа учењето во тек на време, проучувајќи два типа човечки не- мозочни клетки во лабораторија (еден од нервно ткиво и еден од бубрезите) изложувајќи ги на различни модели на хемиски сигнали – исто како што мозочните клеткисе изложени на модели на невротрансмитери кога учиме нови информации.
Како одговор, не-мозочните клетки вклучија „ген за меморија“ – истиот ген што мозочните клетки го вклучуваат кога детектираат шема во информациите и ги реструктуираат нивните конекции со цел да формираат спомени.
За да ја мониторираат меморијата и процесот на учење, научниците зедоа не-мозочни клетки, за да направат протеин кој покажува кога генот на меморија е вклучен и кога е исклучен. Кога пулсирањата беа испорачани во оддалечени интервали, тие го вклучија „генот на меморија“ посилно и подолго време, отколку кога истиот третман беше испорачан одеднаш.
Ова е одраз на маса-простор ефектот во акција“, вели Kukushkin, вонреден професор на NYU Liberal Studies и научен соработник во Центарот за невронски науки на NYU. Тоа покажува дека способноста да се учи од меѓусебно повторување не е единствена за мозочните клетки, туку, всушност, може да биде фундаментално својство на сите клетки.
Истражувачите додаваат дека наодите не само што нудат нови начини за проучување на меморијата, туку укажуваат и на потенцијални придобивки поврзани со здравјето.
Ова откритие отвора нови врати за разбирање како функционира меморијата и може да доведе до подобри начини за подобрување на учењето и лекување на проблемите со меморијата“, истакнува Kukushkin. Едновремено, сугерира и дека во иднина ќе треба да го третираме нашето тело повеќе како мозокот – на пример, размислете што памети нашиот панкреас за нашите минати оброци, за да одржиме здрави нивоа на гликоза во крвта, или, да размислиме со што клетката на ракот се соочува во хемотерапија.
